रुणझून रुणझून नादत पैंजण

रुणझून रुणझून नादत पैंजण
पैल तटावर निळसर साजन ग
निजले गोकुळ मागे ठेऊन
चेहर्‍यावरती घूंघट घेऊन ग
चालले यमुनेकडे अंतर हे अधिरे
जळतसे छळतसे मज कसे कृष्णपिसे गहिरे

झर झर येऊन पदरा पकडून हसतो मज हा वारा
अडविती लाटा अवघ्या वाटा पाऊस कोसळणारा
कुणी अडवावे कुणास भ्यावे श्रीहरी सावरणारा
जायचे पोचायचे इतुके मज ठावे
हो जरी पळ भरी पण तरी मी त्याचे व्हावे

या तीरावर जरी अंगावर पाश मला छळणारे
त्या तीरावर दिसते लाघव निळसर मोहवणारे
एका स्पर्शी शत जन्मान्ची तहान शांतवणारे
एकदा येऊ दे कानी ती मुरली
खूण ही या तीरी लाजरी माझी ही उरली


- संदीप खरे